W 2017 roku przypada 75 rocznica męczeńskiej śmierci Wychowanków Salezjańskiego Oratorium św. Jana Bosko w Poznaniu. Poznańska Piątka (błogosławieni oratorianie): Czesław Józwiak, Edward Kaźmierski, Franciszek Kęsy, Edward Klinik i Jarogniew Wojciechowski oddała swoje życie za ojczyznę.

Z inicjatywy Salezjańskiego Stowarzyszenia Wychowania Młodzieży i Nadleśnictwa Bydgoszcz 9 września 2017 roku w nieistniejącej dziś wsi Łażyn, w miejscu urodzenia błogosławionego Czesława Jóźwiaka został poświęcony pamiątkowy kamień i tablica. Uroczystość rozpoczęła się wymarszem pielgrzymek z Brzozy, Bydgoszczy i Solca Kujawskiego, a następnie mszą świętą. W uroczystości uczestniczyli: najbliższa rodzina Czesława Jóźwiaka, Salezjanie z Aleksandrowa Kujawskiego, Bydgoszczy, Piły, Torunia i Trzcińca, Pani Burmistrz Teresa Substyk z Solca Kujawskiego, Wójt Gminy Nowa Wieś Wielka Pan Wojciech Oskwarek, wierni wraz z proboszczami z Parafii pw. Najświętszej Maryi Panny Królowej Polski w Brzozie oraz Parafii pw. Niepokalanego Poczęcia Najświętszej Maryi Panny w Nowej Wsi Wielkiej oraz liczne grono leśników.

Jacek Krzyżanowski Nadleśniczy Nadleśnictwa Bydgoszcz wzruszającym przemówieniem zakończył uroczystość. Podziękował wszystkim zgromadzonym a w szczególności leśniczemu Leśnictwa Żółwin Panu Adamowi Kacie. Dzięki jemu i jego ogromnemu zaangażowaniu i inicjatywie pamięć o Czesławie Jóźwiaku pozostanie wśród nas. Serdeczne podziękowania zostały złożone dla Państwa Zofii i Mariana Włazików, leśniczemu Leśnictwa Smolno Sławomirowi Facowi oraz księdzu Jarosławowi Wąsowiczowi, dzięki którym powstał idea pomnika.

Takie wydarzenia przypominają nam o ludziach, którzy walczyli za ojczyznę. Stawiając pamiątkowy obelisk konkretnej osobie oddajemy jej hołd i dbamy o to, aby pamięć po niej pozostała dla nas i następnych pokoleń.

Czesław Jóźwiak urodził się 7 września 1919 roku w Łażynie, jako syn Leona i Marii z domu Iwińskiej. Wychowanek salezjański, jeden z Poznańskiej Piątki, polski męczennik chrześcijański II wojny światowej. W wieku 10 lat został wychowankiem Salezjańskiego Oratorium św. Jana Bosko w Poznaniu. Opiekował się młodszymi, dlatego nazywali go „Tato”. We wrześniu 1939 roku walczył na froncie.  Po walce wrócił do Poznania, podjął pracę w zakładzie malarskim. Prezes Towarzystwa Niepokalanej, był też szefem organizacji "Wojsko Ochotnicze Ziem Zachodnich". Nawiązał współpracę z Narodową Organizacją Bojową i wciągnął do niej pozostałych kolegów z Oratorium: Edwarda Kaźmierskiego, Franciszka Kęsego, Edwarda Klinika i Jarogniewa Wojciechowskiego. Został aresztowany 23 września 1940 roku przez gestapo razem z Kaźmierskim, Kęsym i Wojciechowskim. Trafił do więzienia gestapo w byłym Domu Żołnierza w Poznaniu, następnie do hitlerowskiego obozu w Forcie VII i więzienia przy ulicy Młyńskiej. W tym więzieniu na skutek obrażeń odniesionych podczas tortur został skierowany do Izby Chorych. 16 listopada 1940 roku został przewieziony do więzienia we Wronkach, a 23 kwietnia 1941 roku do więzienia sądowego w Berlinie – Neukölln. Od maja znajdował się w ciężkim więzieniu w Zwickau. Został zamordowany 24 sierpnia 1941 roku w Dreźnie, w wieku 23 lat.

W ostatnim liście Czesław Jóźwiak pisał do rodziny: „Nie rozpaczajcie, Bóg tak chciał”.